در این پست به بیان نظر سایر حقوقدانان در این باره وهمچنین بیان نکاتی با توجه به مواد 1085 و 1206 قانون مدنی خواهیم پرداخت.
برخی حقوق دانان از جمله سید حسین صفایی و دکتر امامی در کتاب مختصر حقوق خانواده می نویسند با توجه به اینکه مأخذ این ماده فقه امامیه است و یک قاعدهٔ استثنائی به شمار می رود، آن را فقط باید به معنی تمکین خاص یعنی رابطهٔ جنسی دانست.
اما برخی دیگر معتقدند حق حبس شامل وظایف دیگر زناشویی نیز می شود. از جمله سید محقق داماد در کتاب بررسی فقهی حقوق خانواده می نویسد: زوجه می تواند مادام که مهر را دریافت نداشته است از سکونت در مسکنی که شوهر تهیه نموده خودداری کند و اگر چنین کرد ناشزه محسوب نمی شود ... .
دکتر کاتوزیان در این باره به دشواریِ جداکردن وظایف زناشویی از یکدیگر اشاره می کند؛ چگونه می توان از زنی انتظار داشت که به خانه شوهر رود و با او زندگی کند و بتواند از تمکین امتناع ورزد؟
رویه ی قضایی هم همین نظر را تأیید کرده و آرایی وجود دارد که نرفتن زن به خانهٔ شوهر تا قبل از دریافت مهریه را مشروع دانسته اند.
همانگونه که از مواد قانونی پیداست، قانون مدنی به حق حبس زن تصریح دارد و اشاره ای به این حق برای شوهر ننموده است.
حال آنکه ماده 1102 قانون مدنی از حق و تکلیف متقابل ایشان سخن گفته است: همین که نکاح به طور صحیح واقع شد، رابطه زوجیت بین طرفین موجود و حقوق و تکالیف زوجین در مقابل همدیگر برقرار می گردد.
1.با توجه به اطلاق مواد 1085 و 1206 قانون مدنی ،حق حبس،مانع مطالبه ی نفقه ی ایام گذشته نمیشود.
در رابطه با اینكه چرا حق حبس مسقط نفقه نیست دلایلی ذكر شده است از جمله اینكه:
نشوز زمانی تحقق پیدا میكند كه زن غیر قانونی از وظایفی كه در مقابل شوهر برعهده دارد امتناع كند در حالی كه حق حبس حقی است كه به موجب قانون به زن اعطا شده است، بنابراین موجبی وجود ندارد تا حق وی را نسبت به نفقه ساقط شده بدانیم.
نظرات کاربران