در این پست به بیان مصادیق محاربه با توجه به ماده 280 و 281 قانون مجازات اسلامی و همچنین به بیان راههای سقوط حد محاربه با توجه به ماده 114 قانون مجازات اسلامی خواهیم پرداخت .
در آیه ی 33 سوره ی مائده دو واژه ی محاربه و افساد فی الارض در کنار هم بکار برده شده اند .این ایه بیان میدارد که :
سزای کسانی که با خدا و پیامبر او میجنگند ودر زمین به فساد می کوشند، جز این نیست که کشته شوند یا بر دار آویخته گردند یا دست و پایشان در خلاف جهت یکدیگر بریده شود یا از آن سرزمین تبعید گردند.این رسوایی آنان در دنیاست و در آخرت عذابی بزرگ خواهند داشت.
در ماده 281 قانون مجازات اسلامی مصادیق محارب گفته شده است. مطابق با این ماده راهزنان، سارقان و قاچاقچیانی كه دست به سلاح ببرند و موجب سلب امنیت مردم و راه ها شوند محاربند. همچنین در ماده 280 این قانون بیان شده است که فرد یا گروهی كه برای دفاع و مقابله با محاربان، دست به اسلحه ببرد محارب نیست.
بر اساس ماده 114 قانون مجازات اسلامی، در جرایم موجب حد به استثنای قذف و محاربه هرگاه متهم قبل از اثبات جرم، توبه كند و ندامت و اصلاح او برای قاضی محرز شود، حد از او ساقط می شود همچنین اگر جرایم فوق غیر از قذف با اقرار ثابت شده باشد، در صورت توبه مرتكب حتی پس از اثبات جرم، دادگاه می تواند عفو مجرم را توسط رییس قوه قضاییه از مقام رهبری درخواست کند. در تبصره 1 این ماده نیز آمده است که توبه محارب قبل از دستگیری یا تسلط بر او موجب سقوط حد است.
بر اساس این ماده، اگر مرتکب محاربه، قبل از اثبات جرم توبه کند، حد از او ساقط نخواهد شد اما در مورد مفسد فی الارض، توبه قبل از اثبات و در حین رسیدگی جرم، باعث ساقط شدن مجازات خواهد شد
تا زمانی که حکومت یا دستگاه قضایی کشور، به فرد دسترسی پیدا نکرده اند، اگر فرد محارب قبل از دستگیری توبه کند، امکان اسقاط مجازات در مورد او وجود خواهد داشت. اما پس از دستگیری و در حین رسیدگی، در صورت توبه، حد از او ساقط نخواهد شد.
دو ماده ای که پس از تعریف و توضیح محاربه آمده است یعنی مواد 280 و 281 قانون مجازات اسلامی، هر دو بیان مصداق های محاربه اند.
نظرات کاربران