دستور موقت یا دادرسی فوری یکی از شیوه های رسیدگی است که فوریت امر وعدم رعایت تشریفات برای جلوگیری از ضرر و جلوگیری از اذامه ضرر ایجاد شده در ان اهمیت دارد. منظور از دستور موقت فوریت صدور حکم نیست بلکه یک اقدام تبعی است که باید یا دعوی طرح شده باشد یا بیست روز بعد از داخواست دستور موقت دعوی اصلی مطرح شود.امر فوری منوط به دعوی خاصی نیست بلکه در ههر دعویی می تواند فوریت مصداق پیدا کند.